Velden & wegen

Velden & wegen in de Geelders, Boxtel

3 december 2010

"Baken was in geen velden of wegen te bekennen"

Half november 2010 viel Sjan Sanders' antwoord op mijn dagvaarding op de deurmat van Academielaan 152. Het document is opgesteld door haar advocaat. De officiële benaming voor een reactie op een dagvaarding is "conclusie van antwoord".

Sanders' conclusie van antwoord is een 'aaneenrijging van onwaarheden'. Degenen die dit verheffende document hebben gelezen, weten dat zelfs deze omschrijving een understatement is.

In punt 15 van de conclusie van antwoord laat Sanders haar advocaat schrijven:

[…] Marja heeft vervolgens drie maanden bij haar moeder gewoond. Baken was in geen velden of wegen te bekennen. […]

Leuk hè? Je moet 't lef maar hebben om zoiets je eigen advocaat op de mouw te spelden. Het is overigens het vriendelijkste en onschuldigste stukje uit heel punt 15. De rest is weerzinwekkend. (Die rest komt later uitgebreid aan de orde, met daarbij de hele dagvaarding en de hele conclusie van antwoord.)

Het hele stuk is bij elkaar gelogen. Zelfs in dit korte citaat staat een verdraaiing. Marja ging niet wonen bij haar moeder, maar vroeg haar moeder op donderdag 31 juli of ze een paar dagen kon komen logeren. Vraag het maar aan Anne van der Pasch, die zat erbij, 's middags, Antoniusstraat 11.

19 december 2010

Bij het doornemen van de eerste versie van deze pagina dacht ik: hm… niet goed. Menige lezer zal zich afvragen waarom ik me druk maak over een woord, over "wonen" of "logeren". In de eerste versie bleef het inderdaad vaag wat er zo stinkt aan dat "wonen". Het citaat is te kort. De enige twee oplossingen die ik kon bedenken: driekwart van de pagina schrappen (want die gaat tenslotte vooral over het [tegen de afspraak en belofte in] in Boxtel blijven, of alvast wat meer uit punt 15 citeren.

Goed, dat laatste dus, daar gaat-ie. Volgens Sanders en haar advocaat zou ik vlak na ons trouwen Marja geld afhandig hebben gemaakt en haar vervolgens "in een inrichting" willen doen opnemen. Dan, letterlijk:

Na dit bericht van Baken is Marja in wanhoop naar Sanders teruggekeerd. Zij heeft haar moeder gesmeekt of zij bij haar kon komen wonen, zodat ze niet gedwongen opgenomen hoefde te worden. Marja heeft vervolgens drie maanden bij haar moeder gewoond. Baken was in geen velden of wegen te bekennen.

Je snapt dat ik alleen al bij het kopiëren en plakken hiervan zowat ontplof, maar voorlopig beperk ik me tot de velden en de wegen en daaraan gekoppeld het verraad van begin september. Om de rest (er is nog véél meer!) van deze krankzinnige, maar ook lasterlijke fantasieën te citeren en er meteen de vloer mee aan te vegen, heb ik wat meer tijd nodig. En 'n paar webpagina's extra.

Maar het heeft geen haast. Niemand die Marja en mij enigszins kende, gelooft 'n letter van het geciteerde. Voor anderen laat ik Marja zelf even aan 't woord:

Op donderdag 31 juli schreef Marja (ze was manisch - dat was begonnen op de 25ste):

13.15 […] Ik weeg nu 57 kg. […] Om half 3 komen Mutty en Anne om te wandelen. Lijkt me leuk. Ik twijfel erover mee naar Liemt te gaan. Het gezelschap van Har is niet fijn. Als ik eens even weg ga, kan hij ook wat uitrusten.[…]

Ik wil naar huis

Anne en Mutty (door Marja ook vaak Lutty genoemd) kwamen op bezoek. Van wandelen kwam niets. Marja had haar vraag of ze kon komen logeren nog niet gesteld, of het drietal was al zowat onderweg naar Boxtel. Op onze trouwdag werd Marja 'voor straf' in de steek gelaten - nu werd over haar verzoek nul seconden nagedacht. Het pgb van 300,- per dag en de alleenheerschappij waren binnen handbereik. De voorgaande zin is mijn interpretatie achteraf en die lijkt hardvochtig. Maar een andere en juistere is er niet, vrees ik. Mocht jij, lezer, een andere uitleg zien, laat 't me weten.

Anne wenste me veel rust toe en ik zwaaide in de Antoniusstraat het drietal uit. Marja ging logeren in Boxtel. Ik sliep wat bij, probeerde m'n tekstbureau enigszins in stand te houden, kocht postzegels en Winner-shag voor Marja, en ging dinsdag 5 augustus op de fiets naar Boxtel. En bleef dat natuurlijk doen, maar toen het slechter weer werd, ging ik met mijn fiets de trein in.

'n Week of drie later verzekerde Sjan Sanders mij in Boxtel - het was buiten, voor de keukendeur, bij het grasveld - dat Marja "geen dag langer in Boxtel zou blijven dan Marja zélf wilde." (Ja, letterlijk dus.)

Ik trapte erin en liet me geruststellen. Op mijn beurt stelde ik Marja gerust toen ze eind augustus tijdens het wandelen door de velden (wat? velden?) mopperde op haar moeder, en zei dat ze naar Tilburg terug wilde.

"Ik wil naar huis. Ik zal blij zijn als ik weer in m'n eigen huisje ben. Het is hier koud. Mijn moeder kleineert me. Misschien kunnen we af en toe naar jouw huis. Zou dat kunnen, Har?" Ik: "Ja, natuurlijk. Je moeder heeft uitdrukkelijk beloofd dat er gebeurt wat jij wilt. Zo gauw je vindt: ik kan 't aan, dan brengt je moeder je naar Tilburg. Ik ben er dan voor je, zoveel maar nodig is. Niks schilderen, en m'n tekstbureau op 'n laag pitje, want geld hebben we zat. We gaan naar de Warande en de Pont, en wat je maar aankunt."

[Samenvatting van flarden van gesprekken op weg naar 't Groene Woud, die ik citeerde in een brief die ik op 11 september aan Sjan gaf. Nooit antwoord gehad, dus die staat inmiddels hier bij de verzameling.]

Ik stelde Marja dus gerust met wat Sjan had toegezegd. [Dat was achterlijk, Baken, want je had inmiddels kunnen weten dat ze nooit meer haar machtspositie in Boxtel en nooit meer haar 300,- pgb per dag zou opgeven.] Begin september wist Sjan Sanders achter mijn rug om en met behulp van een even geniepige als grove leugen (ik zou niet voor Marja kunnen zorgen) Marja in Boxtel te houden.

Iemand Baken

Die leugen tegen Marja werd mij pas in 2009 echt duidelijk, maar kwam feitelijk aan het licht op dinsdag 25 november 2008, tijdens het ontvangstgesprek in Marja's kamer in Hospice De Sporen. Aanwezigen: Anne van der Pasch, Harrie Baken, Marja Baken (in dezelfde kamer, uitgeput op haar bed), Martien van der Pasch, Sjan Sanders en de hoofdverpleegkundige. Een rondleiding op De Sporen had ik 's morgens al gehad. Ik bleef daarom na afloop van het gesprek op Marja's kamer. De hoofdverpleegkundige was daar ook nog, en vroeg me: je schoonmoeder vertelde over de tweede helft van juni (toen Marja niets kon en zowat buiten bewustzijn was) en je schoonmoeder zei:

"[…] en in juni heeft er iemand twee weken lang 24 uur per dag voor Marja gezorgd."

Wie was dat dan, die iemand?, vroeg de hoofdverpleegkundige. Ik antwoordde: "Dat was ik. Het waren 13 dagen."

Tijdens het relaas van Sanders was ik wel verbijsterd geweest over dat rare woord 'iemand'. Wie noemt er nou tijdens een gesprek een van de aanwezigen "iemand"?

Maar ik was aan het eind van mijn Latijn. Voor zover ik al beschikte over enige intelligentie en assertiviteit, in november 2008 was daar weinig van over. Niet alleen de hoofdverpleegkundige begreep dat woord "iemand" niet, ikzelf toen ook nog niet. Ik kwam niet verder dan de psychologische verklaring 'dat ik niet mocht bestaan'. Daar zat wel wat in, want vanaf juni 2008 was het een stramien geworden, het negeren (etc.) van mij als Marja's partner. Pas weken en weken na Marja's dood, tijdens het doornemen van de notities die ze in september 2008 had gemaakt, viel het kwartje. Heel hard.

Verraad

Begin september 2008 had 'men' in Boxtel (één dader? twee? drie? de hele clan?) Marja wijsgemaakt dat ik niet voor haar kon zorgen en dat daarom terugkeer naar Tilburg onmogelijk was. Nu, in De Sporen, op 25 november 2008, mocht Marja niet horen dat ik in juni wel degelijk voor haar had kunnen zorgen. ("En hoe!" durf ik erbij te roepen.) En dat ik dat in het najaar dus ook had gekund. (Nee, niet in m'n eentje. Maar dat hoefde ook niet: de belofte aan Marja was gedaan door twee personen.)

Waar ik altijd nieuwsgierig naar zal blijven is: wat zouden Anne van der Pasch en Martien van der Pasch toch gedacht hebben toen ze hun moeder het woord iemand hoorden zeggen in plaats van Harrie? Die, zoals gezegd, gewoon aan dezelfde tafel zat!

Misschien komt er ooit nog een tijd dat niet zelfs Anne mijn post ongeopend terugstuurt. (De hierboven afgebeelde brief schreef ik Anne in november 2009, namelijk om haar te vragen of ze bereid zou zijn te getuigen in de rechtszaak over de raadselachtige verdwijning van Marja's spaargeld. Ik was te optimistisch geweest. De envelop openen en de brief lezen bleek al te veel gevraagd.)

Terug naar begin september 2008. Marja bleef dus in Boxtel. De belofte was gebroken. Een paar weken was ik compleet malende, deed geen oog meer dicht en viel (nog) een paar kilo af. Als ik door velden en wegen naar Boxtel fietste en ook als ik terugfietste, was ik woedend, ziedend, met een hartslag van weet ik veel. De uren die ik dan bij Marja was, en met haar wandelde door velden en over wegen, die waren 'goed', voor zover iets goed kan zijn als je partner gaat sterven. Pas op 2 december 2010 heb ik afscheid genomen van Heidi, de psycholoog naar wie mijn huisarts me in oktober 2008 joeg.

Depressie - GGZ - PAAZ-Elisabeth

Marja's grootste schrikbeeld - depressief doodgaan - kwam in het najaar van 2008 steeds dichterbij.

Marja werd allengs depressiever en had het steeds vaker over zelfmoord. Half oktober ging ze met terpentine en lucifers rommelen en op zondagavond 19 oktober was ze een tijdje onvindbaar wegens het zoeken naar een touw. [bron: Sjan Sanders, in dit geval een betrouwbare bron, telefonisch, diezelfde zondagavond]

's Maandags belde ik naar Monique van de GGZ en gaf door hoe het met Marja ging en wat ik van Sjan Sanders vernomen had. Men zou spoedoverleg plegen. Op dinsdag 21 oktober werd Marja door de GGZ uit Boxtel weggehaald, overgebracht naar Jan Wierhof en een dag later naar de PAAZ van het Elisabeth.

Later beweerde Sanders dat ik "Marja had laten opnemen." Dat was onjuist (want onmogelijk - niemand kan zomaar z'n vrouw laten opnemen), maar het was wel een begrijpelijke veronderstelling. Wanneer de GGZ niet tot opname had besloten, zou ik het een dag later inderdaad van hen hebben geëist. Ik laat mijn vrouw toch zeker niet ergens in Boxtel naar een touw zoeken?

O, wat dwaal ik af. Ik had het eigenlijk over dat verzonnen woord 'wonen' in plaats van logeren. Uit de hand gelopen logeren (om het breken van de belofte aan Marja zo maar te noemen) blijft logeren, dacht ik zo.

Voor het online zetten van alle relevante documenten en de noodzakelijke toelichting daarop neem ik de tijd. Nou ja, neem ik de tijd… Het wordt gewoon een flink karwei. Maar het moet en zal gebeuren. Want zoals ik al eerder schreef (op de beginpagina van het onderdeeel 'laatste wil'): ik zal niet rusten voor Marja's laatste wil is uitgevoerd óf - als dat uiteindelijk juridisch onmogelijk blijkt - voordat iedereen weet door wie Marja werd en wordt geminacht en waarom haar spaargeld niet bij haar Har is terechtgekomen.

Laat ik vandaag - het is 3 december 2010, de tweede sterfdag van Marja - beginnen met een "makkie", een gemakkelijk te weerleggen leugen in Sanders' 'conclusie van antwoord'. Gemakkelijk te verteren zijn ze geen van alle, maar qua moeilijkheidsgraad valt de bewering:

"Baken was in geen velden of wegen te bekennen"

in de categorie "hendig!" of "eitje!" Ze had ook kunnen schrijven: Ham is van een koe! - even grote kletskoek.

Velden en wegen - met illustraties

Dit onderwerp is ook heel geschikt om mee te beginnen omdat ik het aardig kan illustreren. Bijvoorbeeld met foto's van velden en wegen. In de Geelders. (Da's een bosgebied in Boxtel, maar behalve bossen zijn er ook - je raadt het al - velden en wegen.)

Ik heb vast wel foto's van het Duits Lijntje en café Het Groene Woud. En van paarden in de wei. Zou ik een wei ook als veld kunnen meetellen? 't Duits Lijntje is een spoorweg. Da's ook een weg, zou je voorzichtig kunnen opperen. Goed, velden en wegen dus.

Deze maand (december 2010) zal ik eens kijken wat er met diverse fotocamera's is vastgelegd van de velden en wegen waar Baken he-le-maal niet te bekennen was. En waar Baken helemaal niet met tussenpozen van gemiddeld 3 dagen rondsjouwde met Marja, al dan niet gezeten in de reserve-rolstoel van buurvrouw Trees uit de Antoniusstraat. Anne en Ties, en Coen Dito, en Bert en Manita hebben me daar ook nóóit gezien, op Geelders 2A. Sjan Sanders zelf heeft Marja mij ook nóóit laten vragen of ik een dag eerder kon komen, i.v.m. haar oogoperatie. Nóóit! Meegegeten heb ik er ook al nooit. Nóóit!

Zo is 't wel genoeg, Bakemuts, Harrebar, ♥'tje!

(Nee hoor, wordt vervolgd. Voorlopig motto: wie kaatst kan de bal verwachten.)

PS
Enkele van de foto's die ik maakte van Marja in de velden en wegen van de Geelders staan overigens al sinds augustus 2009 op deze site. Nooit gezien, Schanders?